نشانه‌های این ناکامی را می‌توان از مدتی پیش و به‌خصوص پس از اجلاس سران ۲۰ کشور صنعتی در بالی اندونزی مشاهده کرد. در این راستا نشریه «تایم» در یادداشتی به قلم «امی گونیا» به بررسی بهبود دوباره روابط چین و یکی از مهم‌ترین کشورهای شرق آسیا و اقیانوسیه یعنی استرالیا می‌پردازد؛ هرچند در نهایت کوشش زیادی می‌کند این تحول را کمرنگ و تنها یک دگرگونی در لایه‌های بیرونی سیاست خارجی کانبرا نشان دهد.
«امی گونیا» تحلیلگر تایم می‌نویسد: در میان دیدارهای رسمی رئیس‌جمهور چین در نشست جی۲۰، ملاقات وی با نخست‌وزیر استرالیا «آنتونی آلبانیزی» احتمالاً بیشترین تأثیر را بر منطقه حیاط خلوت چین (آسیاپاسفیک) بر جا خواهد گذاشت، به‌ویژه آنکه از سال ۲۰۱۶ تاکنون هیچ رهبر استرالیایی با رئیس‌جمهور چین گفت‌وگو نداشته است. اما از نظر وی وضعیت به‌وجود آمده میان پکن و کانبرا از همان ابتدا با یک واگرایی روبه‌رو بوده است؛ واگرایی بین سطوح روابط سیاسی از یک‌سو و گستردگی دامنه روابط اقتصادی و تجاری در سوی دیگر. تنها در یک مورد باید به نیاز شدید چین به سنگ آهن استرالیا اشاره کرد که موجب شده یک عدم توازن تجاری بزرگ بین چین و استرالیا به‌وجود آید. با وجود این شرایط وقتی پکن رشد بی‌محابایش را در منطقه آسیاپاسفیک آغاز کرد، کانبرا در هر دو بعد دیپلماسی و نظامی به سوی روابط نزدیک‌تر با واشنگتن حرکت کرد.
«جیمز لارنسسون» از دانشگاه تکنولوژی سیدنی دلیل عزیمت استرالیا به سوی ایالات متحده را این‌گونه تحلیل می‌کند: «در کانبرا درزمینه چگونگی یک نظم جدید زیرسلطه چینی‌ها نگرانی زیادی وجود دارد». با تغییر قدرت در استرالیا و روی کار آمدن دولت چپ‌گرای میانه «آلبانیزی» رویکردها به سوی توافق با چین چرخش پیدا کرد. بر این اساس پیش از اجلاس بالی، دولت استرالیا ضمن ارائه طرحی برای تثبیت روابط با چین، بر این موضوع نیز تصریح و تأکید کرد که تفاوت‌های بنیادین میان دو طرف همچنان حفظ خواهد شد؛ نکته‌ای که آلبانیزی، نخست‌وزیر استرالیا هم پس از نشست بالی به آن اشاره می‌کند: «ما در هر جایی که بتوانیم همکاری خواهیم کرد و در هر جایی که باید، در راستای منافع ملی مخالفت خواهیم کرد».